Vrienden worden met mijn brein

Donderdag 3 oktober 2024

Trigger warning: dit artikel gaat van de hak op de tak, van links naar rechts, met veel tussenzinnetjes (‘zijweggetjes’ wordt het in de kinderpsychiatrie genoemd). Het is namelijk mijn eerste ervaringsverhaal dat ik opschrijf over de ontdekking van mijn ‘creatieve hoofd met zijweggetjes’. Ik kan me voorstellen dat je er helemaal gek van wordt. Of onrustig. Dat kreeg ik vroeger weleens te horen toen ik naar hartenlust blogde. En ik trok me dat persoonlijk aan. Mijn hart verschrompelde, bij dat soort feedback. Ik deed het dus (weer) niet goed genoeg, dacht ik. Maar nu is dit mijn… hoe noem je dat ook alweer? Nou, doorbraak zou wel een goede beschrijving voor mezelf zijn. Want ik leef - en schrijf - niet meer voor Jan(tien) & alleman/-vrouw. Ik vergeleek mezelf een leven lang met Jan(tien) & allemannen/-vrouwen. Ik heb mezelf zo vaak tekort gedaan, door te willen zijn als anderen. Door ook - van nature - heel goed in plannen en organiseren te willen zijn, bijvoorbeeld. Maar dat ben ik niet. Op wilskracht ben ik heel ver gekomen. 44 jaar ‘jong’, inmiddels. Met gevoel en intuïtie maakte ik gigantische sprongen voorwaarts. Want een neurodivergent brein is niet ‘afgekeurd’, maar alleen anders bedraad dan de gemiddelde mens.
“Wist je dat Freek Vonk en Linda de Mol ook AD(H)D hebben?”
Joe joe.
Voor wie nog aangehaakt is :-D , hoi, leuk!
Enjoy the bumpy road.

Komtie.

Even een momentje voor mezelf?
Forget it.

‍

Dan ben ik onderweg naar de plek waar ik dat momentje voor mezelf voor me zag alweer ZOVEEL dingen tegengekomen, fysiek om me heen als in mijn hoofd, dat ik mijn hoofd alweer naar heel andere dingen heb staan. ‘Staan’ inderdaad, helaas, want liggen (‘pootjes hoog’ iejjjj) is dan dus niet wat ik doe. Word ik mega-onrustig van. Helaas. Want ALSSSSS ik wel zover kom, wat echt zeldzame momenten zijn, dan heb je me. Althans, dan heb ik mezelf. Wat vooral helpt is wanneer ik onder een dekentje ga zitten met de ‘pootjes hoog’ (dus dan toch). Want ALS ik eenmaal wél onder dat dekentje beland met alles om me heen wat mijn brein denkt nodig te hebben om tot rust te kunnen komen (denk: thee (op goede temperatuur), notitieboekje met pen (liefst uitwisbaar, voor alle wirwar en van links naar rechts en hak op de tak en alles wat er tussendoor komt, wanneer ik net iets op papier besloten heb), kaarsjes aan (sfeer en temperatuur zijn belangrijke dingen om ervoor te zorgen dat mijn zintuigen - e.v.e.n.t.u.e.e.l. - kunnen ontspannen). Oh wacht, Morris belt, met zijn belhorloge.
‍
Ik: “Hai schat, kom je zo?
Mo: “NU?!”
Ik: “Ja.”
Mo: “Ok!”

Hier kan hij wat mee. Heldere instructies. Geen straks, later, ik weet nog niet, we zien nog wel of whatever anders dan ‘nu’ en ‘nee’. Lekker helder. Dit leerde ik door een van de fijne boeken die ik las afgelopen weken.  

‍

Stop de tijd.

‍Het is nu….21:52 uur. Toen ik vanmiddag naar buiten (de herfstzon brak ineens door, terwijl Lola en Dees een hut aan het bouwen waren. Ik was éigenlijk van plan vier dingen van mijn to do-lijstje met de kids op sleeptouw te gaan afvinken (o.a.: inktpatroon was ineens leeg, toen Morris een kleurplaat wilde printen, fuck, wéér een to do-ding erbij! maar goed de creativiteit vieren en aanmoedigen ennn dan heb ik in ieder geval één open eindje minder!)... waar was ik?

Oh ja, ik schreef ‘Toen ik vanmiddag naar buiten ging en begon te schrijven, was het van korte duur. Lola kwam op hoge (net 2-jarige) pootjes naar buiten om verhaal te halen: “MAMA!!! Niet de deur dicht doen! Ikke op jouw schoot zitten, mama?”. Ik was serieus nog maar twee minuten aan het typen, het begon net naar meer te smaken en dat alleen al, was een feest op zich. Maar goed. Dat was dus van korte duur.

Daarna is hemel en aarde bewogen. De vier to do’s heb ik doorgezet naar morgen. De andere momenten heb ik overleefd. Overleefd. Overleefd. Ik voel me namelijk afgepeigerd. Mentaal afgepeigerd, want aan lichaamsbeweging doe ik sinds ik twee - of is het inmiddels drie? - niet meer. Ik krijg het gewoonweg niet voor elkaar. En heb ik net bedacht het toch te doen - in een andere vorm dan de trainingsstudio gaan waar ik lid van ben geworden dit jaar - dan steekt standje overleven er een stokje voor. Stok.

Maar goed. Ik heb me net voorgenomen om na dit ge-overleef van vandaag, toch WEL deze laptop op schoot te maken.
Want….

Mom (ik dus) is the best

Dees (7 jaar) zei ineens, na het avondeten, tegen mij: “Geef je fantasie niet op. Júist niet!!”, waarop hij gelijk vervolgde met: “Wees vrienden met je brein.”. Nadat ik: “Wauw, Dees” uitkraamde voegde hij nog toe: “Love yourself” en “Mom is the best!”. Zo, zo, zo lief en welkom en raak, en timewise heel passend.

Want schrijven is mijn alles, naast mijn gezin. Schrijven is als leven voor mij, als ademen. Als je me al langer volgt, dan kun je deze zin uit mijn mond wel dromen. En waarom doe ik het dan zo verdomde weinig? Mede om bovenstaande. Dat ik me dus heel vaak teveel, te anders, te dit en te dat heb gevoeld. En dat nu puzzelstukken op plekken beginnen te vallen waar ik het bestaan niet van wist. Tot zover.

Het grappige is dat, nu ik as I write bovenaan alsnog de datum toevoeg aan dit artikel, ik me ineens besefte wat ik éigenlijk op wou schrijven toen ik de laptop openklapte. Dat had wel met neurodivergente breinen te maken, maar niet dit eerste ervaringsverhaal.

‍To be continued.

Proclaimer
Herken je jezelf hierin? Schroom niet om verder te kijken. Om anders te reiken. Om gelijkgestemden op te zoeken en wellicht in (luister)boeken en podcasts te duiken. Want deze ontdekkingstocht is even heftig als GOUD!

#hormonen #premenopauze #overgang #vroegevogel #kersvers44 #ADHD #neurodivergent #ontdekkingstocht #reisnaarbinnen #brein #breinfijn #overleven #coaching #openingup #schaamte #schuldgevoel #kwetsbaarheid #dwarsdoorhetongemakheen #schrijven #schrijver #ikdoehetwelopmijnmanier

‍