Column WendyRaakt

“Sommige dromen blijven je wakker houden tot je ze uitvoert”, zei Loesje jaren geleden al. Ze blijft het maar zeggen, maar steeds zachter en zachter... Of het nou gaat over een magazine, een blog of een column, ik blijf erop áán gaan. Aan herinnerd worden. Vorige week nog, door een IC-verpleegkundige, met wie ik bij het lokale ziekenhuis stond na te praten. Ze had me gebeld of ik wellicht kon helpen bij een ‘casus’, naar aanleiding van mijn boek ‘Ik doe het wel op mijn manier’. Een meneer die alleen zijn hoofd nog een aantal centimeter naar links en rechts kon draaien, had een droom met haar gedeeld tijdens één van haar vele diensten die ze met hem had doorgebracht. Aangezien hij al maanden op de IC lag, wat al vrij uniek is op een IC, was het herhaaldelijk ter sprake gekomen. Hij wilde graag een kinderboek schrijven voor zijn kleinkinderen. Vlak voor zijn ongeluk, kreeg hij zijn eerste kleinkind. De man zou bijna met pensioen gaan. De vraag is nu of en zo ja hoe hij zijn kleinkinderen zal zien opgroeien. Of ik wellicht kon helpen bij zijn droom. Natuurlijk ging ik hierop áán en ik besloot kennis te maken. Even elkaar in de ogen kijken en feeling bij elkaar krijgen. De IC-verpleegkundige en ik gingen er naartoe. Koffie met wat lekkers mee. Wat bleek? De man vond zichzelf geen schrijver. En niet creatief. Echter... Elke keer dat ik hem een anekdote hoorde vertellen over vroeger of een levensles die hij graag zijn (klein)kinderen wilde nalaten, zag ik zijn ogen sprankelen. Levenslust. Joy. Tussen het worstelen en snakken naar adem, geloof en vertrouwen door.  Ik vertelde hem dat verhalenvertellers niet alleen ‘schrijvers van boeken’ zijn. Dat verhalen vertellen van binnen begint. En op verschillende manieren tot uiting kan komen. Dans, zang, films, you name it. Allemaal vormen van verhalen die verteld worden. Ook op latere leeftijd én wanneer je nooit eerder schreef. Denk aan Edith Eger, die op haar 90e haar eerste boek - een bestseller - schreef. Deze man kan écht bijna niets meer. Fysiek althans. Hij is vanaf zijn 2e wervel verlamd en kan niet zelfstandig ademen. Zijn kamer hing vol met werkelijk honderden kaarten en foto’s aan herinneringen van VOLUIT LEVEN. Van nog maar een paar maanden geleden, van vóórdat hij deze ‘casus’ werd. Motor rijden, Madeira, zandbak maken voor zijn kleinkinderen en grootse dromen. Ik deelde over een grote inspiratiebron van mij, Frida Kahlo, in de vorige eeuw ook aan het ziekenhuisbed gekluisterd , daar waar haar kunst begon. In haar geval: zelfportretten maken, met een schildersezel op schoot en een spiegel aan het hemel(bed). Ze werd er wereldberoemd mee. Deze meneer heeft ook ambities. Zijn verhalen nalaten, voor zijn (klein)kinderen. Als je het dan hebt over werkelijke rijkdom, wat is dan wat geldt? Die sprankeling volgen, in zijn ogen. Toen de IC-verpleegkundige met me napraatte die avond, besloot ze:

“Een column vind ik ook echt iets voor je! In de LINDA ofzo.”
‍

‍

Ik begon te sprankelen. Dus bij deze.

What sparks YOUR joy?