"Mama, als je nu doodgaat…"

“Mama, als je nu doodgaat, heb ik al genoeg van je geleerd.”

Ik kijk enorm verbaasd en lichtelijk verontwaardigd. Je kon me horen denken: Pardón?! Maar ik antwoordde: “Wat dan schat?” 

Nou, zei Dees: “Gewoon, hónderdend dingen.” 

Ik voel me verrast over deze wen-ding, deze avond en vertel het een paar dagen later aan een vriendin waarop ze me op een ander voetspoor zet. Ze heeft namelijk andere overtuigingen en patronen dan ik en daardoor komt deze uitspraak bij haar heel anders binnen. Verfrissend! Ze zegt namelijk: “Dit vind ik zó vet! Écht. Ik bedoel: víjf jaar. Víjf jaar Wen. En dan zulke dingen zeggen! Dat vind ik dus echt heel gaaf.” Ze vertelt me dat haar vriend onlangs tegen haar zei: “Hoe Wen & Sjors hun kinderen opvoeden vind ik zó vet. Hoe bewust ze met hen omgaan. Hoe emoties er mogen zijn. Ik zou willen dat ik zo’n opvoeding had gehad.” 

Poeh. Dit raakt van alles aan. Dank je wel Dees :)
Allereerst geloof ik dat elk mens en dus ook elke ouder het beste doet wat hij of zij op dat moment kan. 

Daarnaast geloof ik dat ouders en kinderen elkaar ‘uitzoeken’. Sommige kinderen komen ons wat leren. En wij leren van onze ouders. Ook de kut-dingen, de uitdagingen, de struggles. Ze zijn allemaal de bedoeling. Kloten he soms, om te horen? Dat vond ik ook. Inmiddels, 42 jaren op deze aardeschool, begin ik het een beetje te begrijpen.

‍

Voor huilen hoef je niet te schuilen.

Wat ik enorm fijn vond aan dit gesprek was dat ik het als een compliment ontving. Niet direct van Dees. Maar wel via mijn vriendin. Want ja! Ja! Ja! Ik mag trots zijn op hoe we onze kinderen opvoeden. Het is heul veul werk. Bewust opvoeden. Met alles wat ik leef en leer. Ik integreer. Ik val en sta op. En nog een keer en nog een keer. Ik laat mijn kinderen zien als ik huil, want “voor huilen hoef je niet te schuilen” bedacht ik een paar jaar geleden.