Ik doe maar wat. En bén dat niet, trouwens.

Het is maandagavond, oh nee. Woensdagavond. Maar het voelt als een maandag. Alsof zo’n eerste schooldag na het weekend er weer op zit. Maar dat is dus niet zo, want het is meivakantie. Middenin de meivakantie en ik voel me al uitgeblust. We zijn nog maar op de helft van de eerste week. Damn!! Vakantie ‘moet’ toch leuk zijn? Mág vakantie alsjeblieft leuk zijn?

Ik zit boven op zolder met een noice cancelling koptelefoon op. Zonder muziek. Gewoon het gevoel van afsluiten. Het idee dat de eerste ruis wegvalt, vervaagt. Aj lof it. 

Spreken zonder filter

Zucht. Dit lucht al op. Spreken zonder filter ertussen. Zonder “Maaahaaam!! Maahm!”. Nadat ik onze 7-jarige lekker rustig heb gekregen en om 20:20 uur de deur uitstap bij hem, ben ik vastberaden. Ik ga óf bij de Nanny (Jo Frost, red.) te rade óf ik ga ‘Maak me niet uit wie er begon’ er weer bij pakken. En het echt studeren. Leren. Doen.

Het mot toch potverdomme anders kunnen?

Soms gaat het zo goed. Soms gaat het zo heerlijk. Altijd ben ik zo megabewust van alles wat zich afspeelt. En houd ik de kids een hand (vele handen, aj!) boven het hoofd als er kritiek hun kant op komt. Dat ze moeten “kappen”, dat ze “stil moeten zitten”, dat ze “naar hun kamer moeten als ze NU niet ophouden” enzovoort. Ik wéét namelijk dat dat niet de weg is. Niet de weg die werkt. Want inmiddels is er zoveel meer bekend, dan toen ik kind was. En ook niet de weg die ik wil gaan. Want ik wil niet ervaren wat ik ervaren heb: onderdrukking. Begrijp me goed. Ik ben in een nest met onmeunig* veel liefde opgegroeid. Maar heb me immens vaak en veel laten onderdrukken in mijn leven. Als ik maar niet “te” dit of “te” dat was. En ‘was’… wijst me op het volgende waar ik me toen niet, maar nu wel, bewust van wás. Want ik ‘was’ niet te dit of te dat. Maar ik dééd hooguit te dit of te dat. En ook dat vind ik een heel mooie take away uit bewust ouderschap (of welke noemer je het maar onder wilt scharen).

Je bent niet wat je doet.

Je doet tenslotte maar wat. Ik wel tenminste. En dat steek ik niet meer onder plakkerige kinderstoelen of vlekkerige banken. Noch schuif ik het onder het hippe tapijtje. Want laten we potdorie toch een beetje eerlijker zijn over onze struggles. Dan zien we Instagram aan voor een portfolio van highlights van wat iemand wil delen. Wat iemand durft te delen. Voor welk deel van iemand wil laten zien. Voor het deel dat iemand van zichzelf durft te laten zien. Bij deze doe ik mijn duit in het digitale zakje. 

Wellicht tot de volgende!

* ^{”Onmeunig wordt vooral in Twente en Overijssel gebruikt. Het betekent 'heel erg, ontzettend, zeer'. In 2019 werd het uitgeroepen tot het mooiste dialectwoord van Overijssel. Meestal wordt het in een positieve context gebruikt, bijvoorbeeld onmeunig mooi of onmeunig lekker.”
Bron: NRC}

--------------------------------------

Meer dan dit.
Dit is een blog van 'Wendy Raakt'; Wendy is initiatiefneemster van dit nieuwe platform Winkel van Verhalen.
Naast Wendy is er ruimte voor zoveel meer.
Naast blogs is het platform er voor zoveel meer.
Naast thema's als bewust opvoeden, de kracht van kwetsbaarheid en rouw is er een podium voor zoveel meer.

To be continued!