Als ik maar schrijf

Het is vandaag 4 januari 2023. Het is woensdagmiddag en de week kan dus net lekker door midden worden gebroken. Ik voel me moe. Ik voel me minder geïnspireerd. Ik voel dat ik continue aan het moederen ben. En waak over vier kinderen, waarvan een bijna vier maanden oude baby. En een hond. En een huishouden. En dan ook het beknibbelende, niet vervullende gevoel van niet goed genoeg. En überhaupt niet genoeg. Tekort dus. Nu ik chronisch moe ben en borstvoeding op verzoek geef, ben ik er vooral voor de kinderen, de hond, het gezin en de huishouding. En met een relatief krap budget is dat ook een behoorlijke uitdaging op mijn energiemanagement. To be honest. En zo nog een aantal uitdagingen. Maar zo heeft iedereen de zijne. Op zijn of haar eigen manier en thema. Dit zijn de mijne.

Ik besloot net wederom, in het kader ‘opnieuw beginnen’ om het boek open te slaan en vandaag weer te beginnen. Ik ga het wel op míjn manier doen. Dus lukt het niet bij het wakker worden, omringd door 3 kinderen bij mij in bed, dan doe ik het nu, om 13:20 uur in de middag. Heb ik wel een journal meegenomen onder de arm naar zolder, maar geen pen, dan doe ik het hier, op de laptop.

Als ik maar schrijf.

Dus dat doe ik. Want het helpt me. Het heelt me. Het inspireert me. Het redt me.
Ja, zo groot is het. Voor mij althans. Het is mijn leven. Mijn levenscider. De jus. De olie. Van me afschrijven is éigenlijk verplichte kost voor mij. Dat weet ik al jaren. En ik kan mezelf dus kennelijk zo tekort doen, dat ik het zelden doe. En áls ik het weer doe, voelt het als een doorbraak, een comeback. En dat keer op keer. Dus steevast beginnen die schrijfsels in jubelstemming met ‘halleluja’ enzovoort. Maar goed, ik ben er dus weer. Dit keer voor mezelf. Om mijzelf en mijn demonen ‘recht in de bek’ aan te kijken. Niet per se in een blog, niet per se in een caption op social media. Ik ben hier en ik ben mezelf.

Heerlijk dat ik hier al even mocht en kon verschijnen.

Ik moet van mijn blokkades af. En ik weet dat schrijven daarbij helpt. Behoorlijk zelfs. ‘The Artist’s Way’ helpt dat ook bij. De methodiek is bewezen effectief. De truc is voorbij de angst en óp de pagina te komen, volgens auteur Julia Cameron.

Ik kan blijven schrijven zoals ik deed. Dan weer up and running en mezelf en de wereld verkondigend dat ik ALTIJD en soms voegde ik daaraan toe DAGELIJKS zou blijven schrijven tot de rest van mijn leven… maar ik voegde de daad vaak slechts kort bij het woord. Maar ik wil dit niet meer. Ik wil leren schrijven, zodat het me echt vreugde geeft. En anderszins een leuk gevoel geeft. Ik wil een nieuw creatief pad vinden, net als Julia destijds. Ik wil net als haar, mijn creativiteit overdragen aan het groter goed. Het universum, flow, god voor mijn pad. Ik denk dat ‘flow’ op dit moment het best past voor mij. Ik wil net als haar op komen dagen op de pagina en te zien wat er door mij op de pagina’s wil verschijnen. Ik citeer: “Schrijven werd meer als afluisteren en minder als het……
[end of story]